Kinderkanker: een verhaal van lange adem

Mijn onderzoek zou niet mogelijk zijn zonder de hulp van mijn vele studenten. Studenten psychologie die in het kader van hun eindwerk een stukje van het onderzoek op zich nemen en nader bestuderen. Zo ook Apollonia, die in wat volgt graag wat meer vertelt over haar eindwerk.

"342. Het aantal kinderen dat in 2013 een diagnose kanker kreeg. Cijfers die een grote impact hebben. Woorden die meteen voor diverse gevoelens zorgen. Kinderen worden geconfronteerd met pijn en een onbekende wereld. En naast die onbekende wereld, wordt vaak ook hun eigen gekende en vertrouwde wereld verstoord. Kinderen mogen niet meer naar school, kunnen niet meer eten wat ze willen, krijgen voortdurend medicatie en spuitjes, worden gescheiden van hun broers/zussen, grootouders, vriendjes … Kortom, de gevolgen van een kankerdiagnose zijn groot, zowel fysiek als emotioneel.

In mijn eindwerk ben ik (onder andere) nagegaan welke impact de diagnose leukemie heeft op de stress die ervaren wordt door patiëntjes en hun gezonde broers/zussen, en dit doorheen de behandeling. Een belangrijke en opvallende bevinding hierbij is dat bij de zieke kinderen de stress stijgt over de tijd heen. Met andere woorden: hoe verder van diagnose, hoe meer stress sommige kinderen ervaren en hoe moeilijker het voor hen wordt  om met de ziekte om te gaan. Bij de broers en zussen vonden we geen evidentie voor een daling of stijging doorheen de behandeling: hun stress bleef met andere woorden ongeveer gelijk.

Wanneer we dit bespreken met ouders en kinderen, dan erkennen ze vaak dat de stress pas na enkele maanden een piek bereikt. De ziekte wordt immers vaak ervaren als iets dat je overvalt in het begin. Men wordt meegezogen in het gebeuren, een rollercoaster die het gezin meeneemt. Later, wanneer de behandeling naar zijn einde loopt, wordt de realiteit pas echt duidelijk. Mensen leven vaak maanden in een ziekenhuiscocon, en plots zijn ze terug thuis. Het gewone ‘oude’ leven begint terug. Dit is vaak het moment waarop de realiteit van de voorbije maanden doordringt. Deze bevinding wijst erop dat het nuttig kan zijn om ook psychologische begeleiding te voorzien na de intensieve behandeling. Kinderen helpen bij de herintegratie in het ‘gewone’ leven zou hierbij van grote waarde zijn."

De volledige masterproef kan je terugvinden bij "Publicaties".