Maandag (11/12/2017) werd mijn onderzoek verkozen tot "meest verdienstelijk onderzoek binnen de psychosociale oncologie". Wat ben ik trots. Trots op mijn werk, maar minstens even trots op alle mensen waardoor dit onderzoek mogelijk is. Denk maar aan alle gezinnen die deelnamen/deelnemen. Zonder hen had ik geen verhaal. Zonder hen stond ik nergens. Ik ben zo dankbaar dat al die mama's, papa's en kinderen hun verhaal met mij willen delen. En ik deel op mijn beurt hun verhaal met de wereld.
Denk ook aan alle hulpverleners: alle psychologen, pedagogen en verpleegkundigen die mij helpen in contact te brengen met de gezinnen, en mij steeds zeer welkom ontvangen op de afdeling. Zonder hen zou het werken veel minder aangenaam zijn, zoniet onmogelijk.
En daarom zijn dit niet enkel bloemen voor mezelf. Maar minstens evenveel bloemen voor jullie. Een bekroning voor ons werk; een motivatie om samen te blijven onderzoeken.
Bedankt!
Denk ook aan alle hulpverleners: alle psychologen, pedagogen en verpleegkundigen die mij helpen in contact te brengen met de gezinnen, en mij steeds zeer welkom ontvangen op de afdeling. Zonder hen zou het werken veel minder aangenaam zijn, zoniet onmogelijk.
En daarom zijn dit niet enkel bloemen voor mezelf. Maar minstens evenveel bloemen voor jullie. Een bekroning voor ons werk; een motivatie om samen te blijven onderzoeken.
Bedankt!