Het is vanzelfsprekend dat de wereld even stilstaat op het moment dat je te horen krijgt dat je kind kanker heeft. Iedereen kan zich voorstellen dat alles dan verandert. Dat alles, inclusief je gezinsleven, volledig op z'n kop staat. Maar wat verandert er precies?
Twintig ouders namen deel aan onze interviewstudie. Ze vertelden ons over de ziekte en de impact die zij ervaarden op hun gezin. Vandaag deel ik graag een eerste artikel dat op basis van deze interviews tot stand kwam. Een artikel dat focust op de veranderingen binnen het gezin na een diagnose kinderkanker.
Drie grote veranderingen werden door de ouders in onze studie naar voor geschoven: veranderingen in (1) de verbondenheid binnen het gezin, (2) de opvoeding van het zieke kind en (3) het gevoel van 'normaal' zijn/willen zijn. In deze blog ga ik dieper in op de veranderingen op vlak van verbondenheid.
Door de confrontatie met kinderkanker gaven de meeste ouders aan het gevoel te hebben
hechter te zijn als gezin. Ze zijn zich meer bewust van de steun die ze krijgen van elkaar, en
waarderen het samen zijn meer dan voordien. Op het zelfde moment, echter, ervaren deze
ouders ook barsten in de gezinsverbondenheid. Alle aandacht gaat naar het zieke kind, en dit
is soms ten koste van (tijd met en aandacht voor) het gehele gezin, de broers/zussen en de
partnerrelatie.
Meer bepaald, ouders proberen ervoor te zorgen dat het zieke kind steeds vergezeld wordt
door (minstens) één ouder. Dit resulteert vaak in 1 ouder in het ziekenhuis en 1 ouder thuis of
aan het werk. Als gevolg hiervan is het gezin in zijn geheel amper samen, en dit samenzijn
wordt vaak erg gemist. Daarnaast geven de ouders ook aan minder tijd en energie te
hebben voor de siblings. De zorg voor de gezonde broers en zussen wordt veelal overgedragen
aan anderen, bijvoorbeeld de grootouders. En ook al voelen ouders zich hier schuldig over en
hopen ze dat de sibling hen dit later niet zal kwalijk nemen, op dat moment zien de ouders geen
andere mogelijkheid. Tenslotte, alle ouderlijke tijd wordt verdeeld tussen de zorg voor het zieke
kind, het huishouden (inclusief de siblings) en hun job. Tijd voor elkaar, als partners, valt volledig
weg. En ook al is deze impact zeer groot, toch ervaren ouders dit niet als een bedreiging voor
hun huwelijk/samenzijn. Integendeel, voor sommigen brengt dit hen net nog dichter bij elkaar.
Het volledige artikel, inclusief quote's, kan teruggevonden worden bij "publicaties".
Twintig ouders namen deel aan onze interviewstudie. Ze vertelden ons over de ziekte en de impact die zij ervaarden op hun gezin. Vandaag deel ik graag een eerste artikel dat op basis van deze interviews tot stand kwam. Een artikel dat focust op de veranderingen binnen het gezin na een diagnose kinderkanker.
Drie grote veranderingen werden door de ouders in onze studie naar voor geschoven: veranderingen in (1) de verbondenheid binnen het gezin, (2) de opvoeding van het zieke kind en (3) het gevoel van 'normaal' zijn/willen zijn. In deze blog ga ik dieper in op de veranderingen op vlak van verbondenheid.
Door de confrontatie met kinderkanker gaven de meeste ouders aan het gevoel te hebben
hechter te zijn als gezin. Ze zijn zich meer bewust van de steun die ze krijgen van elkaar, en
waarderen het samen zijn meer dan voordien. Op het zelfde moment, echter, ervaren deze
ouders ook barsten in de gezinsverbondenheid. Alle aandacht gaat naar het zieke kind, en dit
is soms ten koste van (tijd met en aandacht voor) het gehele gezin, de broers/zussen en de
partnerrelatie.
Meer bepaald, ouders proberen ervoor te zorgen dat het zieke kind steeds vergezeld wordt
door (minstens) één ouder. Dit resulteert vaak in 1 ouder in het ziekenhuis en 1 ouder thuis of
aan het werk. Als gevolg hiervan is het gezin in zijn geheel amper samen, en dit samenzijn
wordt vaak erg gemist. Daarnaast geven de ouders ook aan minder tijd en energie te
hebben voor de siblings. De zorg voor de gezonde broers en zussen wordt veelal overgedragen
aan anderen, bijvoorbeeld de grootouders. En ook al voelen ouders zich hier schuldig over en
hopen ze dat de sibling hen dit later niet zal kwalijk nemen, op dat moment zien de ouders geen
andere mogelijkheid. Tenslotte, alle ouderlijke tijd wordt verdeeld tussen de zorg voor het zieke
kind, het huishouden (inclusief de siblings) en hun job. Tijd voor elkaar, als partners, valt volledig
weg. En ook al is deze impact zeer groot, toch ervaren ouders dit niet als een bedreiging voor
hun huwelijk/samenzijn. Integendeel, voor sommigen brengt dit hen net nog dichter bij elkaar.
Het volledige artikel, inclusief quote's, kan teruggevonden worden bij "publicaties".